"Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη"

Διαβασα στο "Βημα" ενα άρθρο του Μαρκ Μαζάουερ που δημοσιευτηκε σήμερα, 30 Ιουνίου 2011, στους "New York Times".

 (η φωτογραφία είναι απο εδω)

"Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη"

"Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.

Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας. Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! " Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο. Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία.

Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας.

Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή. Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις.

Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης. Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη. Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή.

Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα. Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον."

 

Το άρθρο στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ είναι εδώ
Το πρωτότυπο άρθρο των Νew York Times, "Democracy’s Cradle, Rocking the World"
εδώ



Ο κ. Μαρκ Μαζάουερ είναι Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ


Βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά:
Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της κατοχής. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1994 
Σκοτεινή ήπειρος. Ο ευρωπαϊκός 20ος αιώνας. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2001 
Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης 2002
Τα Βαλκάνια, Εκδόσεις Πατάκης 2002 
Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2003 
Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2006
Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2009

παίζουμε οικολογικά- ζούμε λογικά- ενεργούμε ομαδικά

Έχει συμβεί σε μουσικές παραγωγές στο εξωτερικό. Μουσικοί και τραγουδιστές συντονίζονται απο απόσταση σε ενα τραγούδι. 

Ίσως η πιο γνωστή είναι αυτή

Kαι είναι και αυτή



Παρεμπιπτόντως, μια πολύ μεγάλη και παλαιότερη παραγωγή, που με εναν τρόπο ταιριαζει με αυτήν τη βασική ιδεα (συντονισμού, επικοινωνίας και συνεννόησης) αν και δεν είναι ίδια ακριβώς η υλοποίησή της, ήταν εκείνη  των "1Giant Leap"

Oι Duncan Bridgman και Jamie Catto των Faithless, ταξιδεύοντας για μήνες σε πολλά και πολύ μακρινά μεταξύ τους μέρη της γης εξοπλισμένοι με δύο φορητούς υπολογιστές και μια ψηφιακή κάμερα, κατεγραψαν ήχους, τραγούδια, μελωδίες και λόγια ανθρωπων  από όλο τον κόσμο. Στα λόγια υπολογίστε και συνεντευξεις από καλλιτεχνες, μουσικούς, συγγραφείς, φιλόσοφους, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, πολιτικούς, θρησκευτικούς ηγέτες, επιχειρηματίες και απλούς ανθρώπους. Το υλικό αυτό είχε γίνει ταινία και δίσκος.  Στην Ελλαδα η δισκογραφική εκδοση αυτήν της εργασίας είχε κυκλοφορήσει απο την Hitch Hyke. Τοτε δούλευε σε αυτήν ο Θανάσης Μήνας, και θυμαμαι που μιλούσαμε για αυτήν την παραγωγή, για την ιδεα και την υλοποίηση και με αφορμή αυτήν και για χίλια δυο άλλα. Απο το δισκο ξεκινούσαμε πηγαίναμε σε βιβλία και ιστορικές άλλες ηχογραφήσεις, με καποιους ανθρώπους είναι χαρα να μιλάς έτσι κι αλλιώς, παντα είναι οι άνθρωποι που ξερουν και αγαπανε τη δουλειά τους κι αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Από αυτήν την παραγωγή το βίντεο:

Και τωρα παμε στα δικά μας, απ'όπου και η φωτογραφία στην αρχή της ανάρτησης.
Πρόσφατα, 77 καλλιτεχνες, μουσικοί και τραγουδιστες σε 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής συντονίστηκαν και επαιξαν και τραγούδησαν τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου σε ενα video η βασική ιδεα του οποίου είναι αυτή η φραση «Παίζουμε Οικολογικά – Ζούμε Λογικά – Ενεργούμε Ομαδικά»

"Η πρωτοβουλία αυτή", λενε οι εμπνευστες, δημιουργοί και συντονιστες αυτής της δουλειάς, "στηρίζεται στην πεποίθηση, ότι η τέχνη και κυρίως η μουσική, έχει τη δύναμη να εμπνεύσει και κυρίως να ενώσει τους ανθρώπους σ’ έναν κοινό αγώνα. Έτσι, δημιουργήσαμε αυτό το video, θέλοντας να  δώσουμε το δικό μας μήνυμα για αφύπνιση, εγρήγορση, ευαισθητοποίηση και δράση για τη διατήρηση και βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος – της ίδιας μας της ζωής.  Γιατί όταν λέμε περιβάλλον, δεν εννοούμε μόνο το φυσικό,  αλλά και το κοινωνικό και πολιτισμικό"

Πολύ ωραία δουλειά και μαλλον δύσκολη και απαιτητική παραγωγή για τα ελληνικά δεδομενα, μπραβο τους!

Την Παρασκευή, 1η Ιουλίου, στις 12.30, θα μιλήσουμε στην εκπομπή με τον Θανάση Γκίκα που είχε την ιδέα και σκηνοθετησε αυτό το βίντεο και σίγουρα θα εχει να μας πει πολλά.

Συμμετεχουν
Ερμηνευτές : Ψαραντώνης, Μανώλης Λιδάκης, Χαίνηδες, Γιάννης Κότσιρας, Παντελής Θεοχαρίδης, Μελίνα Κανά, Μάρθα Φριντζήλα, Απόστολος Ρίζος, Σταύρος Σιώλας, Μίλλη Κάραλη, Παντελής Θαλασσινός, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Λιζέτα Καλημέρη, Τρίφωνο, Μαρία Καναβάκη, Μάνος Πυροβολάκης, Γιώτα Νέγκα, Θεοδοσία Τσάτσου, Αργύρης Μπακιρτζής, Μαρία Λούκα, Γιάννης Χαρούλης, Γεωργία Νταγάκη, Βαγγέλης Βατσινέας, Μάρω Μαρκέλλου, Νικήτας Klint, Διονύσης Τσακνής, Σανάδες, Βασιλική Καραγιάννη και ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης.
Μουσικοί: Γιώτης Κιουρτσόγλου (ηλεκ. μπάσο), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά), Μάνος Αχαλινωτόπουλος (κλαρίνο), Δημήτρης Αποστολάκης – Χαίνηδες (κρητική λύρα), Τάκης Φαραζής (πιάνο), Μιχάλης Ορφανίδης (τύμπανα), Πάνος Δημητρακόπουλος (κανονάκι), Κλέων Αντωνίου (ηλεκτ. κιθάρα) – Θοδωρής Ρέλλος (σαξόφωνο) / Mode Plagal, Παντελής Στόϊκος (τρομπέτα), Γιώργος Μακρής (γκάϊντα), Αντώνης Ανδρέου (τρομπόνι), Στέφανος Δημητρίου (τύμπανα), Δημήτρης Παπαλάμπρου (κλασική κιθάρα), Χρήστος Παύλης (ηλεκτ. κιθάρα), Θανάσης Γκίκας (ηλεκτρ. κιθάρα), Τάκης Φραγκούς (ακουστικό κοντραμπάσο), Άγγελος Πολυχρόνου (κρουστά), Γιάννης Τσόλκας (πλήκτρα),  Βαγγέλης Παρασκευαίδης (βιμπράφωνο), Γιάννης Παπατριανταφύλλου (ηλεκτρ. κοντραμπάσο), Μάρθα Μαυροειδή (λάφτα), Αντώνης Σκαμνάκης – Χαϊνηδες (Viola da Gamba), Μαρία Πλουμή (μαντολίνο), Σοφία Ευκλείδη (τσέλο), Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (βιολί), Θοδωρής Παπαστάθης (τύμπανα), Παναγιώτης Καμβυσίδης (τούμπα), Blaine Reininger / Tuxedomoon (βιολί), Αλέξης Νόνης (κρουστά), Solis Barki (κρουστά), Simone Mongelli (κρουστά).
Επίσης, συμμετέχουν ο ζωγράφος Λουκής Αγρότης από την Κύπρο, ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης και η χορευτική ομάδα «Κι όμως κινείται».

Η πρώτη δημόσια ανοιχτή προβολή του video θα πραγματοποιηθεί την 1η Ιουλίου στο Θησείο (απέναντι από τη στάση του μετρό), στο πλαίσιαο του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα, από τις 30 Ιουνίου μέχρι τις 4 Ιουλίου.

Στο συγκεκριμένο χώρο θα προβληθούν τέσσερις ταινίες: 1) «Η Μαγική Πόλη» του Νίκου Κούνδουρου, που είναι και η πρώτη ταινία του Θανάση Βέγγου, 2) Η μικρού μήκους ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Τζίμης ο Τίγρης», 3) η ταινία του Αλέκου Αλεξάνδράκη «Συνοικία το Όνειρο» και 4) η ταινία του Φρεντερίκο Φελίνι «La Strada».
Πριν από κάθε ταινία, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να βλέπει το video "Παίζουμε Οικολογικά",  συνολικής διάρκειας περίπου 10 λεπτών. Οι προβολές θα ξεκινούν λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Παίζουμε Οικολογικά - επεισόδιο 1ο from studiomythos on Vimeo.

όνειρα

"Dreams", Akira Kurosawa, 1990

 
-Aλλα το σκοτάδι είναι πολύ σκοτεινό 
-Ναι. Έτσι είναι το πραγματικό σκοτάδι. Γιατι πρεπει το σκοταδι να είναι λαμπερό σαν την ημέρα;


 

"Όνειρα", ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, γυρισμένη το 1990, όταν ο σκηνοθέτης ήταν 80 χρονων.
Οκτώ ιστορίες- οκτώ όνειρα.

Η αφορμή για αυτήν την αναρτηση ήταν ενα βίντεο που ανεβασε στο facebook ο Ηλίας Λιούγκος, αυτό:

τα δυο πρωτα τραγούδια

Το πρωτο τραγούδι καθε φορα στην εκπομπή είναι ίσως αυτό που σκεφτομαι πιο πολύ. Με όλα όσα γίνονται, τα νεα να γίνονται παλιά μεσα σε λίγη ώρα, την χθεσινή μέρα, δηλώσεις, λόγια, πραξεις το "Παντα υπαρχει"  του Μούτση μου ήρθε στο νου νου, ίσως γιατί έτσι θελω να είναι. Κι αμεσως μετα ένα τραγούδι του Νίκου Γκάτσου και του Μανου Χατζιδάκι.

Δήμος Μούτσης "Παντα υπάρχει..." ("για πούλημα", 1994)



Κάτι ακούστηκε μέσα στην πόλη.
Κάτι ακούστηκε - μη μιλάς!
Κάτι ακόμα θα υπάρχει, κάτι ακόμα........
πάντα υπάρχει για σένα, για μας.
Πάντα υπάρχει μια νύχτα να κλάψεις,
να πονέσεις και να θυμηθείς.
Πάντα υπάρχει ένα φως
και μια μέρα να φτάσεις,
να ξεχάσεις και να ξεχαστείς!
Πάντα υπάρχει μια αλήθεια
να φωνάξεις - να τρέξεις -
κι ένα ψέμα να μπεις να κρυφτείς,
κι ένας τόπος, άγριος τόπος
της αγάπης, υπάρχει
να περάσεις και να ονειρευτείς!

"Με λένε Θεοδώρα"
Νίκος Γκάτσος, Mάνος Χατζιδάκις, Νάνα Μούσχουρη
("Οι μύθοι μιας γυναίκας", 1988)




Εγώ κι αν προδοθώ
δε θα προδώσω
κρυφές χαρές κι ελπίδες
εγώ φωτιές ανάβω
για κάθε σκλάβο
που βλέπω μ' αλυσίδες.

Εγώ κι αν νικηθώ
θα πολεμήσω
για σένα και για μένα
για τα παιδιά του κόσμου
που στέκουν μπρος μου
χλωμά κι αδικημένα.

Έχω τα δώρα του Θεού
με λένε Θεοδώρα
και τα σημάδια του καιρού
δικά μου είναι τώρα.

Λαμά λαμά λαμά
λαμά Χριστέ μου
είμαι ριπή τ' ανέμου
εγώ δε μοιάζω μ' άλλη
και το κεφάλι
δεν έσκυψα ποτέ μου.

Κι εσύ που δε μιλάς
θλιμένε φίλε
τα λόγια τούτα μέτρα
παλιές αλήθειες θάψε
κι αρχίνα σκάψε
να βρεις νερό στην πέτρα.

Τότε κι οι δυο μαζί
μα κι άλλοι κι άλλοι
θα γίνουμ' ένα όλοι
και με φτερά στον ώμο
θα βρούμε δρόμο
για την καινούργια πόλη.

Είμαι της οργής αστέρι
και χειμώνα καλοκαίρι
χίλιους κεραυνούς κρατώ στο χέρι.

Μάνος Χατζιδάκις, "Το Χαμόγελο της Τζοκόντας"

Mάνος Χατζιδάκις,
Ξάνθη 23 Οκτωβρίου 1925 – Αθήνα 15 Ιουνίου 1994.

Το Χαμόγελο της Τζοκόντας
Εργο 22 (1964)
Δεκα τραγούδια στο ίδιο κλίμα για ορχήστρα

Το έργο ηχογραφηθηκε την άνοιξη του 1965 στην Νεα Υόρκη.
Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε σε δίσκο.

  
Ενορχήστρωση, Διεύθυνση ορχήστρας: Μάνος Χατζιδάκις
Παραγωγή: Quincy Jones

(η φωτογραφία απο εδώ)

(το εξώφυλλο της έκδοσης του δίσκου στην Αμερική)

Την ίδια χρονιά επίσης, το 1965, ο δίσκος κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα. Στην ελληνική έκδοση δεν συμπεριλαμβάνονταν δύο τραγούδια "Οι Αθλητές" και "Ο Στρατιώτης".

"Το Χαμόγελο της Τζοκόντας", 46 χρόνια μετα την κυκλοφορία του, είναι δίσκος αναφορας στο εργο του Μάνου Χατζιδάκι και στην νεοελληνική μουσική.

"Όταν έρχονται τα σύννεφα"

ο σεβασμός στον άλλον

Το απόγευμα διαβαζα, με συνηθη καθυστερηση - μου συμβαίνει συχνά, εφημεριδες και περιοδικά με περιμένουν υπομονετικά συνηθως στο τραπεζι της κουζίνας κάνα δυο μήνες, εσας; - μια συνεντευξη σε κυριακατικο περιοδικό εφημερίδας. Ηταν η συνεντευξη του σκηνοθέτη Πατρίς Λεκόντ στη Λένα Παπαδημητρίου.
(Παρεμπιπτόντως, αυτήν την συναδελφο την εκτιμώ και παρα πολλές φορες αφότου εχω διαβασει ενα άρθρο ή και σχόλιο κι εχω πει "τι ωραίο!" βλέπω μετα ότι είναι δικό της, η ματιά, το γουστο, οι απόψεις της μου αρεσουν.)

Τώρα, αυτή η συνεντευξη ειχε δημοσιευτεί στο ΒΗΜagazino, στις 15 Μαϊου 2011.

[Ο Πατρίς Λεκόντ στη φωτογράφιση για το ΒΗΜagazino (φωτογραφία:Νίκος Κόκκας)]

Διαβαζοντάς την σταθηκα σε πολλά μα πιο πολύ εδώ:

Μέσα σε αυτήν την τεράστια πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που πλήττει τη Γαλλία, εσείς πού στέκεστε ως καλλιτέχνης;
«Οταν η Γαλλία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη κρίση όπως αυτή, στη “νοοτροπία” της υπάρχουν δύο κυρίαρχες τάσεις. Η μία είναι αυτή της ηττοπάθειας, με βασικά συμπτώματα τον πανικό και την παραίτηση, “πο, πο η κρίση, τι θα κάνουμε τώρα, πώς θα επιβιώσουμε;”. Και η άλλη είναι αυτή μιας ιδιότυπα εγωιστικής αμεριμνησίας, ότι τέλος πάντων η κρίση δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι πρόβλημα των άλλων, της κυβέρνησης που τα έχει σκατώσει κτλ.
Ισως έχουμε να διδαχθούμε πολλά από τους Ιάπωνες που κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τεράστιες συμφορές – και δεν αναφέρομαι μόνο στο τσουνάμι αλλά και στην οικονομική κρίση – προσφέροντας. Πιστεύω ότι στη Γαλλία, στην Ελλάδα και στα άλλα μεσογειακά κράτη δεν υπάρχει εδραιωμένη, όσο βαρύ και αν ακούγεται αυτό, μια αληθινά εθνική συνείδηση. Οι άνθρωποι ζουν και δουλεύουν για τον εαυτό τους, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τους άλλους.
Υπάρχει, ξέρετε, μια μαγική φόρμουλα, την οποία, αν όλοι αποφάσιζαν κάποια στιγμή να χρησιμοποιήσουν, όλα τα προβλήματα σε αυτόν τον πλανήτη, οι πόλεμοι, η πείνα κτλ., θα εξαλείφονταν. Αυτή η μαγική φόρμουλα είναι ο σεβασμός στον άλλον. Οχι σύμφωνα με τη χριστιανική θεώρηση, δεν έχεις ανάγκη από οποιαδήποτε θρησκεία για να το καταφέρεις αυτό. Δεν είναι κάτι που χρειάζεται να στο επιβάλει κανείς, είναι κάτι που πηγάζει από σένα. Εγώ, τουλάχιστον, για αυτό αγωνίζομαι μέσα στο δικό μου, μικρό σύμπαν. Πρόθεσή μου δεν είναι να αποδείξω ότι είμαι καλύτερος. Το κάνω για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια.
Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή της ζωής μου. Είναι κάτι που μου κληροδότησαν ο παππούς και η γιαγιά μου, από την πλευρά της μητέρας μου. Ανθρωποι αξιοθαύμαστοι που ζούσαν πρώτα για τους άλλους και μετά για τον εαυτό τους. Οχι, δεν επεδείκνυαν κάποια αρρωστημένη μορφή αυταπάρνησης ή αυτοθυσίας, δεν αυτομαστιγώνονταν, είχαν απλώς μια φιλοσοφία ζωής χτισμένη πάνω στο αληθινό, στο αγνό νοιάξιμο για τους άλλους.
Θα ήμουν πολύ ευτυχισμένος αν έπειτα από χρόνια έλεγαν για μένα: “Αυτός ο τύπος είχε αυτά κι αυτά τα ελαττώματα, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν εγωιστής”.
Ο εγωισμός είναι για μένα ό,τι πιο ειδεχθές υπάρχει».

Είναι ανόητο και εκτός θέματος όταν ζούμε τόσο δύσκολες στιγμές να μιλάμε για σεβασμό και εγωισμό; Λεω πως δεν είναι. Κι επειδή βλεπω πολλούς τωρα να κουνανε το κεφαλι και να λενε "εγω τα έλεγα", "εγω το ήξερα πως έτσι είναι", "α, εγω δεν είμαι έτσι", θα λεγα ότι το καλύτερο που μπορούν να κανούν αυτοί που όλα τα ξερουν να γυρίσουν λίγο μεσα τους και να σκεφτούν σεβαστηκαν; μετρησαν ποτε τον εγωισμό τους; Και στον πρωτο πληθυντικό βεβαια, σε αόριστο και ενεστώτα, σεβαστήκαμε-σεβόμαστε; μετρήσαμε-μετραμε τον εγωισμό μας; Γιατί τα λόγια παντα είναι ευκολα. Τα έργα;


Όλη την συνεντευξη μπορείτε να τη διαβασετε εδώ:  Ο Πατρίς Λεκόντ και το νόημα της ζωής

 τα σκίτσα είναι του Πατρίς Λεκόντ (υπήρξε και σκιτσογράφος), απο εδώ

τι είναι ευτυχία;

Aπό την ωρα που τα διαβασα στο facebook σκεφτομαι πόσο σοφα λόγια είναι.
Τα facebookανεβασε η Maria Psaromichalaki.
Τα διαβασα εδώ: http://www.facebook.com/profile.php?id=1162524710
(τωρα θα οδηγησει εκεί που πρεπει αυτός ο συνδεσμος; Ελπίζω, νεοφερμένη είμαι, τωρα τα μαθαίνω εκεί τα κατατόπια)

Είναι λόγια του Θαναση Βεγγου απο μια συνέντευξή του:
"Έπρεπε να γεράσω , αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. 
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… 
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. 
...Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν… Χάσιμο χρόνου. 
Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις…"

(η φωτογραφία είναι απο εδώ)

Το θυμαμαι ότι "τα δυο σου χερια" τα έχω ανεβασει και σε αλλη αναρτηση, εδώ, αλλα μου αρεσει τόσο αυτό το τραγούδι. Όσο και μια μεγαλη ζεστή αγκαλιά.






Μια μεγαλη αγαπη, έχει το τραγούδι της.



Και διαλεγει όπως πρεπει


(επειδή με ξερεις, ναι, στη μεταφραση του τραγουδιού το πρόσεξα το ορθογραφικό λαθος, αλλα είπα να μη γίνω τόσο πολύ σπαστικιά...)



Υ.Γ. Ξανα-μανά ανεβασμα, 9/6/2011, στις 13.45.
Ξερει κανείς απο ποια συνέντευξη του Βεγγου είναι αυτο το απόσπασμα; Χθες δεν το έψαξα, σήμερα που το ψαχνω πολλή ώρα δεν βρίσκω τίποτα. Είχε δωσει τόσο λίγες συνεντευξεις ο Θανασης Βεγγος και μου εκανε μεγαλη εντυπωση που δεν εντόπισα ακόμη την συγκεκριμενη όπου ειπώθηκαν αυτα τα λόγια. Λετε να μην τα είπε, να μην υπαρχει αυτή η συνεντευξη; Τα λόγια δεν χανουν, για μενα, την αξία τους, αλλα καθώς τα προωθούμε δεν πρεπει να ξερουμε απο πού πραγματικά προερχονται;

Thessaloniki Canditate City European Youth Capital 2014

Θεσσαλονίκη, Ευρωπαϊκή Πρωτευουσα Νεολαίας 2014

ThessaloNice (SpotNikYouth) V02 from Duchamponline on Vimeo.

Μαραθώνιος Κρουστών για το Χαμόγελο του Παιδιού

Σήμερα στην εκπομπή με τον Λευτερη Αγγουριδάκη και έναν εκπρόσωπο απο το Χαμόγελο του παιδιού θα μιλήσουμε για την αυριανή συναυλία, τον Μαραθώνιο Κρουστών στο θεατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών στην Θεσσαλονίκη (ώρα 18.30-23.00, τιμή εισιτηρίου €10). 

Ο Μαραθώνιος πραγματοποιείται για την οικονομική ενισχυση του Χαμόγελου του Παιδιού το οποίο μετα απο δεκαπεντε χρόνια δράσης αντιμετωπίζει σοβαρα προβλήματα βιωσιμότητας καθώς τα έσοδα του συλλόγου από συνδρομές και δωρεές μειώνονται δραματικά.
Στον Μαραθώνιο κρουστών, αύριο Τεταρτη 8 Ιουνίου 2011, με βασικό σύνθημα: Τρέξε για την αγάπη. Είναι το μόνο χρέος που μπορείς να ξοφλήσεις εύκολα, συμμετεχουν εθελοντικα πολλά σχήματα και σολίστ κρουστων απο τη Β. Ελλάδα.

[Κρουστωδία - Paranaue - Κρουστόφωνο (η «Μπάντα Δρόμου του Κρουστόφωνου» και η ομάδα εφήβων – teen teen krouston) - Άρης Παπανικολάου, Τα Κρουστά του Πύργου - Ομάδα Κρουστών Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονικης - Τμήμα Μουσικής Επιστήμης Και Τέχνης Πανεπιστημίου Μακεδονίας (Τμήμα Κρουστών) - Συγκρότημα Κρουστών Δήμου Κιλκίς - Συγκρότημα Κρουστών Δήμου Αιγινίου - Εργαστήρι Κρουστών Δήμου Πύδνας Κολινδρού- Ομάδα Κρουστών Προγράμματος Εναλλακτικής Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων «Αργώ» - Κώστας Χανής, Μικρό Σύνολο Κρουστών του Σύγχρονου Ωδείου Θεσσαλονίκης -  Αλέξανδρος Ιωάννου - Σωτήρης Σφήκας - Βίκυ Χουζούρη - Tourbis-Λεωνίδας Παπασταθόπουλος - Ιάσονας Γερεμτζές - Χρήστος Γερμένογλου - Νίκος Ψωφογιώργος - Darbuka Trio (Αλέξης Μπουλγουρτζής, Νώνδας Μανής, Τάκης Μπάρμπας) - Fransoise Winand (Hand Drum) - Omid Tahmasebpour (Περσικό Σαντούρι) - Krousma Percaddiction & Γιούλα Μιχαήλ (Τραγούδι) - Δημήτρης Αγγελάκης (Vibrafon)]

σύνδεσμοι: 

To Xαμόγελο του Παιδιού 

αναλυτικά το πρόγραμμα του μαραθωνίου κρουστών 

Μαραθώνιος κρουστών για το Χαμόγελο του Παιδιού (facebook)

απο το CityPortal

Ο Μεγάλος Ερωτικός

«Ο Μεγάλος Ερωτικός» ξεκίνησε να γράφεται στη Ν.Υόρκη το καλοκαίρι του 1972. 

 Στο πρώτο βίντεο-ντοκουμέντο  της ανάρτησης ο Μάνος Χατζιδάκις εξηγεί πώς ξεκίνησε αυτό το έργο του. 

Ηχογραφήθηκε το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς στην Αθήνα, στο στούντιο της Columbia.

Κυκλοφόρησε, α' εκδοση 1972, σε δίσκο βινυλίου απο την εταιρεία ΛΥΡΑ.  

 

Ο Μεγάλος Ερωτικός είναι ένας λαϊκός θεός, που ζει στη φαντασία μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ίσαμε να πεθάνουμε, όμορφος, εφηβικός και αδιάκοπα ζωντανός.

Ο Μεγάλος Ερωτικός δε φοράει γραφικά τοπικά ρούχα. Φοράει τα δικά του που συνθέτουν δύσκολους συνδυασμούς ήχων, ανάλαφρων χρωμάτων και ποιητικών ονείρων. Δεν περιέχει μηνύματα που εύκολα τα σβήνουν οι βροχές, δεν αντιστέκεται.

M.Χaτζιδάκις

 

«Ο Μεγάλος Ερωτικός»

Κύκλος τραγουδιών για δύο φωνές, μικτή χορωδία και ομάδα εγχόρδων και νυκτών οργάνων

Έντεκα τραγούδια βασισμένα σε ελληνικά ποιήματα από την  αρχαιότητα έως τον 20^ο αι.

1. «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής», Οδυσσέα Ελύτη
2. «Σ΄ αγαπώ», Μυρτιώτισσας
3. «Μέρες του 1903», Κ.Π. Καβάφη
4. «Ποιος είν΄τρελός από έρωτα», Γιώργου Σαραντάρη
5. «Τα λιανοτράγουδα», δίστιχα δημοτικά τραγούδια
6. «Πέρα στο θολό ποτάμι»,  Νίκου Γκάτσου
7. «Το όνειρο», Διονύσιου Σολωμού
8. «Κέλομαι σε γογγύλα»,  Σαπφώς
9. «Έρωτα εσύ», χορικό από την «Μήδεια» του Ευρυπίδη
10. «Πάθη από τον έρωτα», από την «Ερωφίλη» του Γεωργίου Χορτατζή
11. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» - Από το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντα

Τα τραγούδια  ερμήνευσαν η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Δημήτρης Ψαριανός.

Έπαιξαν οι μουσικοί:  Δημήτρης Βράσκος (βιολί και μαντολίνο), Aνδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσσο), Δημήτρης Φάμπας,  Βασίλης Τενίδης(κλασσική κιθάρα), Παντελής Δεσποτίδης (λαούτο), Λευτέρης Ψωμιάδης, Χάρης Ανδρεάδης (πιάνο), Xρόνης Σόφρας (άρπα).

Ηχολήπτης ο Στέλιος Γιαννακόπουλος, βοηθοί ο Γιάννης Παπαϊωάννου και ο Μίμης Καννής.  Το εξώφυλλο του δίσκου είναι του Γιάννη Μόραλη.

Ο Παντελής Βούλγαρης σκηνοθέτησε μια ομότιτλη ταινία ντοκιμαντέρ (1973) για τον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι. 

Σύνδεσμος: απο την επίσημη ιστοσελίδα για τον Μάνο Χατζιδάκι

"μας έβαζε να σκεφτόμαστε..."

Καποιοι ανθρωποι είναι σαν τους πιο πολλούς, σαν πολλούς που ξέρουμε και συναναστρεφόμαστε, αντε να πω σαν εμάς. Κάποιοι ξεχωρίζουν. Και καμια φορα οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.

Το σκεφτηκα πολύ πριν γράψω αυτα που διαβαζετε τωρα. Απο τη μια είναι η ηλικία του, δισταζω να γράψω κατι για εναν ανθρωπο που θα μπορούσε να είναι ο πατερας μου, ο παππούς μου. Απο την άλλη είναι το σπουδαίο έργο του, τόσο σημαντικό και αυτό καθεαυτό και η σημασία του. Όμως είναι έντιμο να σωπαίνεις; Βολικό είναι σίγουρα, ιδιαίτερα αφού ξερω πως αυτό που νιώθω δεν το νιώθουν τωρα πολλοί, και φίλοι και άνθρωποι που δεν με ξερουν,  ίσα-ίσα θα είναι πάρα πολλοί αυτοί που νιωθουν ακριβώς τα αντιθετα, αλλά, όχι, έντιμο δεν είναι.
Απο χθες που τον είδα στην τηλεόραση το σκεφτόμουν. Δεν ήταν η πρώτη φορα που ακούγοντας δημόσια δήλωσή του ένιωσα αυτήν την απογοήτευση. Το μεσημέρι μιλούσα με δυο συναδελφους στη δουλειά σχετικά. "Ο Θεοδωράκης είναι ο έλληνας που είμαστε, ο Χατζηδάκις αυτός που θα θελαμε να είμαστε αλλα δεν είμαστε δυστυχώς", υπερβολικό, αληθινό, αυτό είπα. Μπορεί να φαίνεται ή και να είναι "ιερόσυλο"  αλλά με τα ιερά και όσια έχω ξεκαθαρίσει εντός μου τα πραγματα εδώ και πολλά χρόνια. Επιπλεον, όσο περνούν τα χρόνια, ο ουσιαστικός και επαναστατικός λόγος του Μάνου Χατζιδάκι, η οξυδερκεια και η τόλμη του, το μη προφανες και το μη αναμενόμενο που φανερωνε λόγω και έργω, το ότι ό,τι κι αν άκουγα δικό του με έκανε να σκεφτομαι, τα εκτιμώ και μου λείπουν όλο και περισσότερο. Κι αυτό το αιρετικό του πνεύματός του που δεν φοβήθηκε ποτέ να λοιδορηθεί, που δεν παρασύρθηκε σε αμετροέπεια, που δεν κολάκευε κανεναν και δεν ήθελε πλήθος μπροστα του να παραληρεί, το θαυμαζα και το θαυμάζω και τωρα που δεν ζει.

Μόλις πριν λίγα λεπτα διαβασα ένα κείμενο της Άννας Δαμιανίδη στο ιστολόγιό της.
Αλλοι θα διαφωνήσουν με όσα γραφει, αλλοι θα συμφωνήσουν, το ξερω ότι οι πρωτοι θα είναι περισσότεροι. Είμαι με τους δεύτερους, πάλι.

Τα στερνά ξεκάνουν τα πρώτα

Κοσμοπλημμύρα στην Πανεπιστημίου. Η κάμερα δείχνει τον κόσμο από ψηλά, το βιντεάκι μεταδίδει τη φωνή του Μίκη. «Τραγουδείστε μαζί μου, Ένα το χελιδόνι» Τραγουδάνε. Η βραχνάδα του μου θυμίζει μια άλλη συγκέντρωση κόσμου, πριν γράψει αυτό το τραγούδι (που ποτέ δεν συμπάθησα, με τους νεκρούς χιλιάδες κλπ). Ήμουνα πιτσιρίκα, με είχε πάρει ο πατέρας μου σε κάποια συγκέντρωση της ΕΔΑ, μιλούσε πάλι ο Μίκης και βεβαίως είχα εκστασιαστεί, και βεβαίως είχα κατασυγκινηθεί, έκλαιγα από πάθος. Αυτή η φωνή, αυτό το πλήθος, πόσο με αναστάτωνε, πόσο γεννούσε στην ψυχή μου ένα κύμα ορμητικών συναισθημάτων τόσο δυνατό που ένιωθα να σκάω. Ένιωθα να με πνίγει, πρώτη και καλύτερη η σιγουριά ότι μετείχα της αλήθειας, μιας αλήθειας που επιβεβαιώνεται από το πλήθος. Διαλυόμουν στη συλλογική ψυχή, και πίστευα ότι μπορούσε αυτή η συλλογική ψυχή να γίνει ένα συλλογικό σώμα που θα επέβαλε την επανάσταση του δικαίου, ακατανίκητη και αδιαμφισβήτητη. Ακολουθούσε τραγούδι και διαλυόμασταν ήσυχα, με τον πατέρα μου να χαμογελάει μυστηριωδώς, κι εμένα απογοητευμένη.

Ήμουν, είπαμε, πιτσιρίκα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Δεν ήξερα από τι περιπέτειες είχε περάσει η Ελλάδα και η Αθήνα, αγνοούσα τον εμφύλιο, δεν μπορούσα να εκτιμήσω τη σχετική ομαλότητα που ζούσαμε εκείνα τα χρόνια, δεκαετία του ’60. Κι ο Θεοδωράκης ευτυχώς τότε ήταν υπό κάποιο έλεγχο, είχε το κόμμα, είχε τα νιάτα του, κάποια αυτοσυγκράτηση. Αυτά που τώρα δεν έχει.

Αυτό το μεθυστικό και ταυτόχρονα απελπιστικό συναίσθημα της ταύτισης με το πλήθος το ένιωσα βέβαια πολύ συχνά από τότε.

Έγινε η χούντα, η οποία ήταν τόσο ξεκάθαρος εχθρός που τα εμβατήρια του Μίκη μπορούσαν πράγματι να μας ενώσουν εναντίον της, άσχετο αν δεν μας ένωσαν, γιατί ο κόσμος κοιτούσε τις δουλειές του και φυλαγόταν. Εκ των υστέρων, στη μεταπολίτευση, ζήσαμε τον ξεσηκωμό εκ του ασφαλούς, σα μια διαρκή παράσταση, σε στάδια και πλατείες, με τον ίδιο στο ρόλο αρχιερέα. Ακριβώς όπως και χτες, όπου έπαιξε ξανά, προς μεγάλη του ευτυχία υποθέτω, το ρόλο αρχιερέα.

Είναι η δύναμη της μουσικής αυτή, ειδικά  της μουσικής, του Μίκη. Δεν είναι τυχαίο που οι θρησκείες χρησιμοποιούν όλες μουσικές, χορωδιακά άσματα. Δεν είναι τυχαίο που οι μεσσίες, τον καιρό που ανθούσαν μεσσίες, όταν ανάγγελλαν τον εαυτό τους, πάντα το έκαναν τραγουδώντας. Μπορεί να μη μας ξεσηκώνουν τα άσματα της εκκλησίας τώρα πια, είναι γραμμένα για άλλα γούστα, αλλά σε ένα εμβατήριο κανείς δεν αντιστέκεται, ειδικά όταν έχει επενδυθεί τις ιδέες περί αγνού λαού στον οποίο ανήκουμε, έχει επενδυθεί αναμνήσεις προηγούμενων τέτοιων λαϊκών ιεροτελεστιών.

Όμως δεν ζούμε σε καιρούς που ανθούν μεσσίες. Ζούμε σε καιρούς που οι πολίτες έχουν δικαιώματα, έχουμε δημοκρατία, με χίλια ελαττώματα βέβαια, που χρειάζονται συζητήσεις, αναλύσεις, ρεπορτάζ, διάβασμα, έρευνα, ενημέρωση, ζύμωση, τέτοια πράγματα. Βαρετά, κουραστικά, καμία σχέση με τα κύματα ενθουσιασμό που μπορούν να φέρουν τα τραγούδια στις πλατείες.

Αλλά ο Μίκης δε βαριέται αυτό το ρόλο. Οι πολιτικοί μπορεί να βαριούνται το δικό τους, δεν είναι τόσο καλλιτεχνικός, ούτε τους εξασφαλίζει ενθουσιώδη πλήθη, εκείνος όμως εκεί. Καθώς τον ακούω ξανά, συνειδητοποιώ ότι και τότε, που ήμουν παιδί, καλύτερα θα ήταν να μην τραγουδούσαμε, να καθόμασταν να κάναμε αναλύσεις και συζητήσεις, πώς θα αποφεύγαμε το πραξικόπημα.

Ευτυχώς, όλα μας τα χρόνια, παράλληλα με το Μίκη, παράλληλα με το Σαββόπουλο και όσους άλλους θέλησαν κατά καιρούς να πάρουν τη σκυτάλη, υπήρχε και ο Μάνος.

Ο Χατζιδάκις δεν έπαιξε ποτέ τον αρχιερέα. Δίπλα στα εμβατήρια εκείνος παρουσίαζε τα όμορφα τραγούδια του, θύμιζε τη χαρά της ζωής, την ομορφιά της καθημερινότητας, αυτή που θα θέλαμε να έχει η Αθήνα, η χαρά της γης και της αυγής. Έκανε ό,τι μπορούσε. Έγραψε τραγούδια για τον Ιλισσό, για τον Υμηττό, για τον Πειραιά, χωρίς κλάψες προσπάθησε να ντύσει το περιβάλλον μας με νότες, απλόχερα έδειξε πόσα καλά πράγματα είχαμε να απολαύσουμε, να φροντίσουμε, απλόχερα στέγασε νέους καλλιτέχνες στο Τρίτο Πρόγραμμα. Δεν μας ξεσήκωνε, μας σεβόταν σαν ίσους, δεν μας ιερουργούσε, μας έβαζε να σκεφτόμαστε, μας ξανάκανε ατομικότητες, μας ήθελε ευαίσθητους, ανοιχτούς, γενναιόδωρους, πλούσιους σε εκφραστικά μέσα. Κι η μουσική του τελικά πόσο πολύ ωραιότερη είναι, χωρίς τους νεκρούς χιλιάδες στους τροχούς και τα ρέστα…

σύνδεσμος: http://pezotis.blogspot.com/2011/05/blog-post_3222.html 

τα θρανία αφηγούνται: Η ντροπή για την καταγωγή μας και το παράπονο του πατέρα

Καλημέρα, καλό μήνα!


Απ'όσα διαβασα από το πρωί αυτό ήθελα να μοιραστούμε:

"Ο φίλος είναι μετανάστης στην Ελλάδα, ζει πολλά χρόνια εδώ και τα παιδιά του γεννήθηκαν εδώ και

Αργυρόκαστρο, η πατρίδα του Ι. Καποδίστρια

μεγάλωσαν εδώ. Είναι ένας πολύ άξιος σε όλα του επαγγελματίας, φτωχός αλλά χωρίς καμιά διάθεση να εκμεταλλευτεί τον πελάτη που μπάινει στο μαγαζί του. Το παιδί του με πολλές θυσίες του ίδιου και της συζυγου του μπήκε σε πανεπιστημιακή σχολή της επαρχίας. Πληρώνει λοιπόν αγόγγυστα έξοδα διαμονής, διατροφής και γενικότερα τα έξοδα για να είναι το παιδί του χωρίς καμιά έλλειψη, ώστε να σπουδάσει όπως δεν κατάφερε ο ίδιος και η γυναίκα του.
Πήγε λοιπόν στην επαρχιακή πόλη, να καμαρώσει το παιδί του στον τόπο σπουδών του. Εκείνο τρομοκρατημένο τού απαγόρευσε να κυκλοφορήσει στην πόλη, να συναναστρέφεται τους συμφοιτητές του και κυρίως να μιλάει αλβανικά. Γιατί το παιδί του ντρέπεται που είναι Αλβανάκι και μάλλον το έχει κρύψει από τους συμφοιτητές του.
Ο φτωχός εργαζόμενος κλαίγοντας παραπονιέται στο φίλο του και ρωτά αν έχει κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται το παιδί του.
Πιτσιρικα, πρέπει να μάθεις να τιμάς τους γονείς σου ιδίως αν κάνουν τόσες θυσίες για σένα. Πρέπει ακόμη να μάθεις να τιμάς την πατρίδα σου, την καταγωγή σου και να είσαι υπερήφανος/η γι' αυτήν. Δεν είναι ντροπή να είσαι Αλβανός ή Βούλγαρος ή Τούρκος. Ούτε είναι λόγος περηφάνιας και έπαρσης η εθνική καταγωγή του καθενός μας.
Καθένας από εμάς χρειάζεται να πετυχαίνει στη ζωή του σπουδαία έργα με τον κόπο του. Για αυτά μπορεί να είναι περήφανος. Και για τους γονείς που με στερήσεις και αγωνίες μάς μεγάλωσαν και μας σπούδασαν."

Σύνδεσμος: τα θρανία αφηγούνται: Η ντροπή για την καταγωγή μας και το παράπονο του πατέρα