Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

καλοκαιρι...


Δύο τη νύχτα, προχθές, Σάββατο. Πόσο να ήταν; Το ένιωθες στο δέρμα σου, ζέστη αποπνικτική. Στο μπαλκόνι, όχι ότι ήταν πιο δροσερά, μ’ ένα βιβλίο να περάσει η ώρα. Γύρω ή κλειστά παντζούρια ή γείτονες κι αυτοί ξάγρυπνοι. Τα βουητά των κλιματιστικών έβγαζαν με φούρια ζεστό αέρα, έξω, ξεφυσώντας. Καλύτερα μέσα. Για φαντάσου… Η μικρή κοιμάται του καλού καιρού, της σκουπίζω το μέτωπο, δεν την ξυπνάει η ζέστη, ευτυχώς. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, λοιπόν νομίζω τα μισά βιβλία της ζωής μου έτσι τα έχω διαβάσει. Το βιβλίο στα χέρια, 2009, τέσσερις αιώνες πριν οι ιστορίες του βιβλίου, άλλος κόσμος, έεελα που τότε ήταν καλύτερα, αστειεύεσαι βέβαια…κι αν δεν αστειεύεσαι, άσε τις μιζέριες… Θυμάμαι μια σκηνή από τη «Ζωή του Μπράιαν». Monty Pythons, The life of Brian. Α, γεια σου… Κάθε φορά που ακούμε με τα παιδιά, «α, τότε ήταν ωραία η ζωή, αγνή, αληθινή, καθαρή», την θυμόμαστε και γελάμε, αυτήν θυμήθηκα τώρα και χαμογελάω. Περνάει η ώρα. «Noblesse de robe», αριστοκρατία της τηβέννου, εκεί ήμουν όταν στις τρεις ακριβώς άρχισε να φυσάει. Ένα αεράκι σαν δώρο. Σε λίγο δυνάμωσε, αέρας κανονικός. Έσβησαν τα τελευταία αναμμένα φώτα στην πόλη. Ο αέρας έφερε δροσιά κι αυτή ύπνο. Πολύ θέλει νομίζεις; Τελείωσα το κεφάλαιο, αυτό το κόλλημά μου πια, στη μέση να μην μπορώ να σταματήσω. Έκλεισα το βιβλίο, έκλεισα και τα μάτια. Μια μυρωδιά καλοκαιριού στη μύτη. Ποτέ δεν είχα καλή όσφρηση. Δεν ήταν ποτέ αυτονόητη. Από παιδί. Για αυτό ο κόσμος μου είναι μυρωδιές. Άνθρωποι, πράγματα, εποχές είναι οι μυρωδιές που αγαπώ και ψάχνω.
Πρωί-πρωί. Ένας θόρυβος στην κουζίνα. Ο αέρας ξεκαρφίτσωσε χαρτάκια από τον πίνακα με φελλό που είναι στην κουζίνα Έπεσαν κάτω τα πιο καινούρια καρφιτσωμένα. Έμεινε ένα παλιό χαρτάκι. Πού το είχα βρει; Πού το είχα δει; Πού το είχα διαβάσει; Δεν θυμάμαι… «Πρόσεχε τις σκέψεις σου, γίνονται οι λέξεις σου. Πρόσεχε τις λέξεις σου, γίνονται οι πράξεις σου. Πρόσεχε τις πράξεις σου, γίνονται οι συνήθειές σου. Πρόσεχε τις συνήθειές σου, γίνονται ο χαρακτήρας σου. Πρόσεχε το χαρακτήρα σου, γίνεται το πεπρωμένο σου…»
Καμιά φορά, έλεγε μια παλιά μου φίλη η Μαρία, δεν το καταλαβαίνεις, αλλά η ζωή σου αλλάζει από μικρά πράγματα. Και μήπως ξέρεις πότε τα μικρά είναι ή γίνονται μεγάλα; Ή το ξέρεις πάντα; Καλοκαιρινές κουβέντες χωρίς σημασία.
Η Έρη μου έλεγε σήμερα, θα έρθεις στη συναυλία, τελείωσε. Άντε πια…Αφήνουμε τόσα ωραία πράγματα και περνάνε, δεν τα ζούμε, και τι είναι η ζωή, τα ωραία είναι που πρέπει να ζήσουμε. Στ’ ορκίζομαι πιο ωραία μου το είπε, τσάτρα-πάτρα στο λέω εγώ. Για αυτό σου λέω Έρη, την άλλη ιστορία εσύ θα την γράψεις, εγώ μόνο τον τίτλο θα βάλω, έλα ξεκίνα… «Dimitraaki…tsakisou…»...

Πέμπτη 2 Ιουλίου 2009

Τα λόγια και τα έργα

Αν η ζωή ήταν μια φραση θα μπορούσε να ήταν αυτή από τον Δον Κιχώτη:
Κανένας δεν είναι παραπάνω από τον άλλον, αν δεν κάνει τίποτα παραπάνω από τον άλλον"

Ο Μιγκελ ντε Θερβάντες στα εικοσιτρια του χρόνια, κατατασσεται στο στρατό. Μισθοφόρος. Παίρνει μέρος στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, στην εκστρατεία της Κέρκυρας, στην πολιορκία του Ναβαρίνου. Επιστρεφοντας στη Βαρκελώνη, το πλοίο όπου βρίσκονται αυτός και ο αδελφός του καταλαμβάνεται απο βερβερίνους πειρατές. Αιχμάλωτος στο Αλγερι. Πρωτη απόπειρα απόδρασης. Δευτερη, που πετυχαίνει. Κρύβεται με τον αδελφό του και δεκατεσσερεις ακόμη κρατούμενους σε μια σπηλιά.
(οι περιπετειες της ζωής του Θερβάντες είναι το θεμα αυτού του τραγουδιού, λόγια: Μπέττυ Κομνηνού, μουσική και ερμηνεία: Νενα Βενετσάνου)

Subscribe Free
Add to my Page

Αυτό το γεγονός έδωσε το έρεισμα για την ιδέα η παράσταση "Δον Κιχώτης" του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης να ξεκινά με μια σκηνή σε μια ακτή στο Αλγέρι όπου ο Θερβάντες και άλλοι αιχμάλωτοι που δραπετευσαν μαζί, όπως συνεβη και στην πραγματική ζωή του συγγραφεα, περιμένουν ένα πλοίο που θα τους παει μακριά. Έτσι ξεκινά η παρασταση και μετά θέταρο στο θέατρο ξεδιπλώνεται η ιστορία του Δον Κιχώτη.
Μια παρασταση με την βασική ιδεα του ονείρου, χωρίς αυτό ο Δον Κιχώτης δεν υπάρχει. Έξυπνος ή αφελής, ευγενής, γενναίος, αυτό είναι ό,τι τον χαρακτηρίζει περισσότερο απ'όλα, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να ονειρευεται και να ελπίζει, χωρίς να βλεπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια. "Πρεπει να βλεπεις πάντα με τα δικά σου μάτια γιατί οι περισσότεροι θελουν να βλεπεις με τα δικά τους μάτια"
Μια παρασταση που θα ξαναέβλεπα ευχαρίστως. Ο Γιώργος Κιμούλης φτιάχνει ρόλο. Αυτό είναι κάτι που όταν συμβαίνει στο θεατρο με κερδίζει πραγματικά. Είναι ο Δον Κιχώτης. Σαν να μάζεψε πολλά και κρατησε τα απαραίτητα. Και μαζί με όλα τα άλλα, τις απαιτήσεις του ρόλου και την ερμηνεία του, είναι άθλος πραγματικά να μιλά με αυτό το μακιγιαζ και αυτήν την εξάρτυση. Πολύ καλός Σάντσο και ο Δημήτρης Πιατάς.
Η παράσταση παίζει για τελευταία μέρα σήμερα στο Θεατρο Κήπου στην Θεσσαλονίκη, μετα συνεχίζει μια μεγαλη περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Κι ας με ενοχλούν στο θεατρο οι "ψείρες" πολύ, όμως εδώ, είναι και αυτή η κακή ηχητική του συγκεκριμένου θεάτρου, μου φανηκαν σαν απαραίτητο κακό.
Συντελεστες της παραστασης:
Διασκευή – σκηνοθεσία: Γιάννης Καραχισαρίδης
Σκηνικά: Πάβελ Ντομπρίσκι
Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Σύνθεση τραγουδιών: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Χορογραφίες: Σεσίλ Μικρούτσικου
Συνεργάτης σκηνογράφου: Σοφία Παντουβάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Ασλανίδης
Βοηθός ενδυματολόγου: Ιωάννα Στεφανοπούλου
Ηθοποιοί:
Δον Κιχώτης: Γιώργος Κιμούλης
Σάντσο: Δημήτρης Πιατάς
Δουλτσινέα: Κλειώ – Δανάη Οθωναίου
Πανδοχέας: Γιώργος Ζιόβας
Καράσκο: Ισίδωρος Σταμούλης
Πέντρο: Γιώργος Γιαννόπουλος
Οικονόμος: Σταυρούλα Σπυρίδωνος
Κουρέας: Θοδωρής Προκοπίου
Ιερέας: Βασίλης Πουλάκος
Αντώνια: Μαρία Κόμη – Παπαγιαννάκη
Χουάν: Μιχάλης Σάκκουλης
Λόπε: Γιάννης Μυλωνάς

Για την αυριανή εκπομπή, έχω αγωνία. Θα έρθει η Marta Sebestyen, μια σπουδαία φωνή της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, η φωνή των τραγουδιών του βραβευμένου με Όσκαρ και για τη μουσική, "Άγγλου Ασθενή".
Ερμηνεύτρια, ερευνήτρια, φορέας της πλούσιας παραδοσιακής μουσικής της Ουγγαρίας, η Μάρτα Σεμπεστιέν θα έρθει, θα μας μιλήσει για τη ζωή της και την μουσική, για τα τραγούδια, μπορεί και να μας τραγουδήσει κιόλας...


Για την ώρα δυο μικρα βίντεο όπου μπορείς να ακούσεις τη φωνή της





Η επίσημη ιστοσελίδα της είναι αυτή: http://sebestyenmarta.hu
Τα λέμε αύριο λοιπόν!

Υ.Γ. Κωστα, σε ευχαριστώ για την "Καλημέρα" από το Καζαβίτι της Θάσου.